Λάτρεψε το ποδόσφαιρο, αγάπησε και αγαπήθηκε από τον Παναθηναϊκό, όσο κανείς άλλος. Έγινε θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο αξεπέραστος Μίμης Δομάζος δεν είναι πια εδώ και αυτό είναι μια ωδή προς εκείνον.
Από εδώ και πέρα η 24η Ιανουαρίου θα είναι στενάχωρη. Ο Μίμης Δομάζος δεν είναι πια κοντά μας, αφήνοντας την τελευταία του πνοή σε ηλικία 83 ετών. Ο «Στρατηγός», έπειτα από δυο ημέρες νοσηλείας, δεν κατάφερε να βγει νικητής από αυτή τη μάχη.
Ο Παναθηναϊκός και το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασαν τον κορυφαίο όλων και η θλίψη έχει σκορπίσει στο φίλαθλο κοινό της χώρας μας. Εκείνος όμως δε θα ήθελε να υπάρχει αυτή η θλίψη. Θέλει να υπάρχουν χαμόγελα, όπως το δικό του κάθε φορά που ακουμπούσε τη μπάλα με τα πόδια του. Το όνομα του ταξιδεύει ανάμεσα στις γενιές και όλοι ξέρουν τι εστί Δομάζος. 
Μεγάλωσε στους Αμπελοκήπους, δίπλα από τη Λεωφόρο και το πεπρωμένο… φώναζε από μακριά το τι θα συμβεί. Εντάχθηκε στους «πράσινους», για… ένα κοστούμι και μια πορτοκαλάδα, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος και μαζί τους έζησε τα πάντα. Ηγήθηκε της ομάδας περίπου 15 χρόνια, τα 13 ως αρχηγός, κατακτώντας εννέα πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα και ένα Βαλκανικό Κύπελλο. Οι στιγμές που έζησε και προσέφερε στον κόσμο της ομάδας παραμένουν μέχρι και σήμερα ιστορίες που μπορεί να ακούσει κανείς στα στενά της Λ.Αλεξάνδρας, δίπλα από το «Απόστολος Νικολαΐδης».
«Παρότι δεν σηκώσαμε το Κύπελλο, νιώσαμε όλοι υπερήφανοι. Είχαμε πετύχει έναν άθλο. Το όνομα της χώρας μας ακούστηκε σε όλη τη Γη. Μακάρι να ξαναβρεθεί κι άλλη ελληνική ομάδα, να πετύχει αυτό τον θρίαμβο», θα δηλώσει ο Μίμης Δομάζος ύστερα το επίτευγμα του Παναθηναϊκού και την παρουσία στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο «Γουέμπλεϊ», το 1971 εναντίον του Άγιαξ, του σπουδαίου Γιόχαν Κρόιφ. Μπορεί οι «πράσινοι» να μην κατάφεραν να κατακτήσουν το τρόπαιο, αλλά το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε ακουστεί σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Η οικογένεια του Παναθηναϊκού θρηνεί σήμερα την απώλεια του κορυφαίου των κορυφαίων, του Μίμη Δομάζου. Είναι μία ημέρα πένθους για τον σύλλογο. Ο εμβληματικός Στρατηγός του Παναθηναϊκού μας πέρασε στην αιωνιότητα. https://t.co/86PaQRLsQ2 pic.twitter.com/5X1rZc60NN
— Panathinaikos F.C. (@paofc_) January 24, 2025
Ανάμεσα στα σημαντικότερα επιτεύγματά του, πέραν της σπουδαίας κληρονομιάς που άφησε στο ποδόσφαιρο της χώρας μας, ήταν και η αναγνώρισή του, το 2003, ως ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής από την ΕΠΟ, όπως επίσης, το 2021 που η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS), τον τοποθέτησε στην κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού 504 φορές, ενώ συνολικά μέτρησε 538, όντας πρώτος στη σχετική λίστα, για πάνω από 30 χρόνια. Μαζί με το έτερον ήμισύ του στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και φίλο ζωής, τον Αντώνη Αντωνιάδη, πάντοτε θα έβλεπαν παρέα την αγαπημένη τους ομάδα, θέλοντας να φορέσουν ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια και να αγωνιστούν για χάρη της ξανά, έστω και για λίγο.
Συμμετείχε σε 21 αγωνιστικές περιόδους (1959-1980)! Η ευκαιρία για την τελευταία αποθέωση στον εμβληματικό αρχηγό, θα δινόταν στο φιλικό απέναντι στη Μπόκα Τζούνιορς τον Αύγουστο του 1984. Αρκετές ημέρες πριν τη διεξαγωγή του είχαν διατεθεί περισσότερα από 15.000 εισιτήρια! Ο κόσμος που διψούσε να παρακολουθήσει την μοναδική συνύπαρξη του «στρατηγού» με τους Ζάετς, Ρότσα και Σαραβάκο, τελικά δεν απογοητεύτηκε. 
Πριν τη σέντρα του φιλικού το «δεκάρι» του Παναθηναϊκού τιμήθηκε με αναμνηστικές πλακέτες για την πολυετή του προσφορά από τους Γιάννη Κυράστα, Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Κίμωνα Κουλούρη, αλλά και τον διαιτητή Αντώνη Βασσάρα.
Το σκορ του αγώνα είχε μικρή σημασία (2-3), καθώς οι φίλοι του Παναθηναϊκού περίμεναν τη στιγμή της αποθέωσης του «Στρατηγού». Πράγματι αυτή ήρθε δέκα λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης, όταν ο Δομάζος παραχώρησε τη θέση του στον Σπύρο Λιβαθηνό και ολόκληρο το γήπεδο τον αποθέωσε.
Με τον κόσμο όρθιο να χειροκροτεί, ο Δομάζος έκανε τον γύρο του θριάμβου και αφού τον ολοκλήρωσε ανέβηκε στην εξέδρα των επίσημων και παρέδωσε τη φανέλα του στον Γιώργο Βαρδινογιάννη.
Ήταν το φινάλε μιας απόλυτα επιτυχημένης παράστασης, το τέλος μίας εποχής ορόσημο για τον σύλλογο, τον ίδιο, αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.
Η ακαδημία που δημιούργησε μετά το τέλος της καριέρας του είναι ενδεικτικό παράδειγμα για το πόσα συνέχισε να δίνει ο ίδιος στο ποδόσφαιρο της χώρας μας. Είναι γεγονός, πως δεν υπάρχει παιδί που να μη γνωρίζει τα όσα έδωσε και άφησε ως κληρονομιά ο Μίμης Δομάζος. Και αυτό, ίσως να είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα του.
Το όνομα του έχει γραφτεί εδώ και παρά πολλά χρόνια με ανεξίτηλο στη «Χρυσή Βίβλο» του ελληνικού ποδοσφαίρου και «χαραγμένο» στις καρδιές όλων μας.
Μοναδικός. Ξεχωριστός. Αθάνατος.
Βαγγέλης Τερζής
